Հեղինակ՝ Հովհաննես
Թումանյանը ներկայացնում է մի պատմվածք, որտեղ կողք-կողքի ապրում են իրար շատ մտերիմ
հարևաններ, նրանցից մեկը՝ Կիրակոսը, որը շատ հիվանդ էր սրտացավ հարևանները գնացել էին
նրան այցելության, նրանցից ամենա ավագը Նեսոն առաջարկում է հիվանդին քարաբաղնիքի միջոցով
բուժվել, սակայն հիվանդը սկզբից համառում է, որ չի դիմանա, բայց Նեսոն նրան համոզում
է ասելով՝. հո երեխա չե՞ս կդիմանաս: Հիվանդը համաձայնվում է ասելով՝. <<Դե․․․ դուք գիտեք․․․ ձեզ․․․ մատաղ>>,
և այդ ժամանակ տեղի է ունենում քարաբաղնիքի նախապատրաստությունը սակայն հիվանդը չի
դիմանում, նա գոռում, է գոչում, օրհասական ջանքեր է գործադրում, բայց հարևանները ծիծաղում
պատմություններ էին պատմում և ուշադրություն չէին դարձնում հիվանդի անզոր ճիչերին:
Երբ նրան որոշում են դուրս բերել քարաբաղնիսից տեսնում են, որ նա անշնչացած է: Այդ
ժամ հարևանները արդարացնում են Նեսոյին և մեղավորությունը դնում ճակատագրի վրա: Այս
պատմվածքում հեղինակը քննադատում է ավանդական այդ բուժումներին և փորձում է այս պատմվածքով
բացատրել, որ յուրաքանչյուր մարդու ճակատագիրը իր ձեռքերում է:
Комментариев нет:
Отправить комментарий