Հովհաննես Թումանյան-Եղջերուի մահը, վերլուծական աշխատանք

Հեղինակը այս պատմվածքում ներկայացնում է բնության անսահման գեղեցկությունը, միևնույն ժամանակ նա քննադատում է որսորդությունը, որի գնդակից ոչնչանում են շատ կենդանիներ: Այս պատմվածքի հերոս՝, անտառի թագուհի՝ եղջերուին նա նմանեցնում էր կենդանի մարդու, որը ապրում, վայելում էր կյանքը իր ձագերի հետ, միևնույն ժամանակ ցավ էր զգում և հառաչում է ինչպես մարդը: Այս պատմվածքից մենք հասկանում ենք, որ բնությունը նույնպես կենդանի է, նույնպես ունի զգալու ունակություն: Հեղինակը մանրամասն նկարագրում է եղջերուի ցավը, որը կարոտով է հիշում անտառում անցկացրած իր ուրախ օրերը: Եղջերուն կարոտում է իր ձագերին, որը ստիպում է նրան ոտքի կանգնել սակայն սառնասիրտ որսորդի գնդակը այնպես էր մխրճվել նրա նուրբ մարմնի մեջ, որ արյան լճակ էր կապել նրա տակ և, որ եղնիկը չէր կարողանում ոտքի կանգնել: Վերը նշված պատմվածքում հեղինակ՝ Հովհաննես Թումանյանը փորձում է մարդկությանը ներկայացնել այն փաստը, որ կենդանիները նույնպես կարող են կարոտել և ունենալ երազանք, նույնպես կարող են զգալ և նրանք նույնպես ունեն սիրտ, որը ինչպես մարդունը կարող է ցավել թե ֆիզիկական թե հոգեկան ցավով:

Պատմվածքի վերջաբանը և եղնիկի վերջը հեղինակ՝ Հովհաննես Թումանյանը նկարագրեց հետևյալ կերպ՝. << Վերջին ուժերը հավաքեց, ջանք արավ, շարժվեց, մինչև անգամ ծնկները բարձրացրեց և… կրկին ընկավ մի ծանր ու անզոր թառանչով։ Նա լսեց  իր թառանչը, և այդ վերջին  ձայնն էր, որ նա լսեց այս աշխարհքում։ >>

Վիրավոր եղնիկի վերջին հառաչը, հեղինակի խոսքն է ի լուր աշխարհին, որ կենդանին նույնպես ապրելու իրավունք ունի և որսորդությունը չարիք է:

Պատմվածք Հովհաննես Թումանյան Եղջերուի մահը